منو
X

تصویر
طیبه پیر نظر
مشاور کودک
(3)
آمار این متخصص
(3) رای
0%

دقت

80%

مفید بودن

80%

دانش و مهارت

60%

رفتار بالینی

0%

وقت شناسی

0%

هزینه اقتصادی

توضیحات پروفایل
  

طیبه پیر نظر هستم، فارغ التحصیل روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی در مقطع کارشناسی ارشد از دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی در سال ۱۳۸۹، پایان نامه ی اینجانب تحت عنوان “اثر بخشی بازی درمانی بر فراخنای توجه دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر دوره ابتدایی” می باشد که در ادامه بخشی از آن را مطالعه می کنید:

دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی

گروه آموزشی روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی

پایان نامه کارشناسی ارشد در رشته روان شناسی و اموزش کودکان استثنایی

عنوان:

اثر بخشی بازی درمانی بر فراخنای توجه دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر دوره ابتدایی

نگارنده:

طیبه پیر نظر

استاد راهنما:

دکتر معصومه پور محمد رضای تجریشی

استاد مشاور:

دکتر علی زاده محمدی

بهمن ۱۳۸۹

فهرست مطالب

عنوان

فصل اول: کلیات پژوهش

مقدمه

بیان مسأله

اهمیت و ضرورت پژوهش

اهداف پژوهش

هدف کلی

هدف کاربردی

سؤال پژوهش

متغیرهای پژوهش

تعاریف مفهومی

تعاریف عملیاتی

فصل دوم: گستره نظری و پیشینه پژوهش

تغییر نام عقب ماندگی ذهنی به کم توانی ذهنی

کم توانی ذهنی

تعریف

شیوع

طبقه بندی کم توانی ذهنی

شدت کم توانی ذهنی

انتظار های آموزش پذیری

کم توان ذهنی آموزش پذیر

کم توان ذهنی تربیت پذیر

کم توان ذهنی حمایت پذیر

سبب شناسی

طبقه بندی بر اساس حمایت های مورد نیاز

متناوب

محدود

گسترده

فراگیر

فراخنای توجه

انواع توجه

اهمیت توجه

عملکردهای توجه

عوامل مؤثر بر توجه

عوامل ژنتیک

سن

عوامل روانی

عوامل شیمیایی

آسیب ها و ضربات

شیفت توجه

سنجش توجه

کاستی توجه

در مان

بازی درمانی

مروری بر مفهوم بازی

بازی در کودکان کم توان ذهنی

تعریف بازی درمانی

تاریخچه ی تحول بازی درمانی

اهداف و پیامدهای بازی درمانی

بازی درمانی در چارچوب های مختلف

بازی درمانی در مدرسه

بازی درمانی در بیمارستان

بازی درمانی گروهی

پژوهش در زمینه بازی درمانی

پژوهش های فراتحلیلی

کاربردهای بازی درمانی در جمعیت های بالینی

بیماری های جسمانی و کودکان بستری

آزار و سوء استفاده

مشکلات و اختلال های درونی سازی شده

مشکلات و اختلال های برون سازی شده

اختلال های فراگیر رشدی و درخودماندگی

مشکلات سازشی

اختلال ها و تا توانایی های یادگیری

مشکلات توجه

فصل سوم: روش شناسی

نوع مطالعه و طرح پژوهشی

جامعه آماری

روش نمونه گیری و گروه نمونه

معیار های ورود به مطالعه

معیارهای خروج از مطالعه

ابزار پژوهش

پرسشنامه دموگرافیک

آزمون مربعات دنباله دار تولوز – پیرون

روایی ابزار

بابایی ابزار

روش اجرا

ساختار بازی

ملاحظات اخلاقی

روش تجزیه و تحلیل داده ها

فصل چهارم: تجزیه و تحلیل دادهها

توصیف یافته ها

تحلیل یافته ها در چهارچوب سوال پژوهش

فصل پنجم: بحث و نتیجه گیری

بحث و تین یافته ها

نتیجه گیری نهایی

محدودیت ها

پیشنهادها

فهرست منابع

منابع فارسی

منابع انگلیسی

پیوست ها

چکیده:

کاستی توجه یکی از شایع ترین مشکلات در کودکان کم توان ذهنی است و این مسأله به آسیب های روان شناختی، تحصیلی و اجتماعی منجر می شود. کمک به کودک کم توان ذهنی جهت افزایش فراخنای توجه بسیاری از مشکلات اساسی آنان را تعدیل می کنند. از بین روش های درمانگری متعددی که برای مداخله در این کاستی معرفی شده اند، بازی درمانی به عنوان شیوه ای نزدیک با طبیعت کودکان و هماهنگ با ویژگی های آنان جایگاه خاصی دارد. این پژوهش در صدد بررسی اثر بخشی بازی درمانی بر فراخنای توجه دختران کم توان ذهنی آموزش پذیر دوره ابتدایی است. پژوهش حاضر از نوع مطالعات شبه تجربی است که از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است، با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای از جامعه دختران کم توان ذهنی مقطع ابتدایی شهر تهران ۳۰ نفر به صورت تصادفی انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) جایگزین شدند. سپس، با استفاده از پرسشنامه دموگرافیک و آزمون توجه ارادی تولوز- پیرون، اطلاعات عمومی و فراخنای توجه آزمودنی ها اندازه گیری شد. گروه آزمایش در ۵ گروه ۳ نفره در ۱۶ جلسه بازی درمانی ۳۵ دقیقه ای، شرکت کردند. اعضای گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای دریافت نکردند. پس از اتمام جلسات درمانی آزمون تولوز- پرون برای هر دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. داده های به دست آمده از پیش آزمون و پس آزمون هر دو گروه با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بازی درمانی موجب تفاوت معنادار (۰۰۱/> p) بین میانگین فراخنای توجه در دو گروه آزمایش و کنترل شده است. در واقع، میزان مجذور ایتا بیانگر آن است که ۹۴ درصد از تغییرات کاستی توجه با توجه به روش بازی درمانی قابل تبیین است. در مجموع، می توان چنین استنباط کرد که بازی درمانی به عنوان یک روش ارزشمند برای بهبود کاستی توجه در کودکان، واجد اهمیت است.

واژه های کلیدی: بازی درمانی، قراختای توجه، کم توانی ذهنی، دوره ابتدایی

فصل اول: کلیات پژوهش

مقدمه:

اهمیت توجه بطور کلی در یادگیری امری بدیهی است. یک کودک پیش از آن که یاد بگیرد باید بتواند به کاری که در جریان است توجه کند (هالاهان و کافمن، ۱۳۸۸/ ۲۰۰۳ ). همچنین توجه نقش عمده ای را در روابط اجتماعی کودک کم توان ذهنی ایفا می کند ” ناتوانی معادل غلط مصطلحی است که برای “disability به کار می رود، زیرا پیشوند dis به معنای نداشتن توانایی به طور کامل نیست، بلکه منظور کم توانی” است. به همین خاطر با توجه به تغییر نام “mental retardation” به “intellectual disability”، “کم توان ذهنی” بهترین معادل به جای “عقب ماندگی ذهنی” می باشد. ( اسکلاک و دیگران، ۲۰۰۷)، کمک به کودک کم توان ذهنی که به کاستی توجه در امور و تکالیف معروف است، به منظور تسلط بر این مشکل و افزایش روابط اجتماعی و دوستانه چالش اصلی برای درمانگر و خود وی محسوب می شود (بورتولی ،۲۰۰۰). پژوهش ها نشان داده است که کاستی توجه در اغلب موارد با ضعف مهارت های اجتماعی و مهارت های حل مسأله، احترام به خود پایین، پرخاشگری ، مشکلات تحصیلی و در نهایت میزان بالایی همزمانی با اختلال های درونی سازی شده مانند افسردگی، انزواطلبی و از این قبیل همراه است. مجموعه این مشکلات، اجتماعی شدن کودک و پذیرش هنجارهای اجتماعی را با مشکلات جدی مواجه می سازد. این کاستی می تواند کلیه ارتباط های معنادار کودک با خانواده، همسالان و معلمان را مختل کنند و در مجموع سازش یافتگی کودک و نوجوان را به مخاطره انداز د (اولند ، ۲۰۰۶؛ هندرسون ، داکوف ، شوارتز ، لیدل ،۲۰۰۶). برجسته ترین مشکلات کودکان کم توان ذهنی از نظر معلمان و والدین تمرکز ضعیف، ستیزه جویی، تندمزاجی، عدم محبوبیت، تا امیدی، بی قراری و اضطراب به ویژه در پسران می باشد (بروکمن ، ۲۰۰۰). اما نشانگرهای اصلی کم توان ذهنی عبارت است از سرعت در پایین و دامنه توجه محدود که پایین تر از سن ۱۸ سالگی ایجاد شده باشد (شبی ، ۲۰۰۶؛ کاپردویت و کلاکیلو ، ۲۰۰۲). این دو نشانگر اصلی بستر مناسبی را را برای بروز اختلال در رفتار سازشی فرد فراهم می کند. به خصوص محدودیت در فراخنای توجه به عنوان فاکتور اساسی در درک محرک ها از محیط اطراف، میزان درک و یادگیری فرد را به شدت متأثر می کند (کلاکیلو، ۲۰۰۲). کاستی توجه در تکالیف محول شده، منجر به شکست و بازخورد منفی در حوزه های مختلف محیطی کودک می شود. برای مثال، ممکن است کودک احساس کند که هرگر هیچ کاری را درست انجام نمی دهد، نارضایتی خانواده را ناشی از بروز رفتارهای منفی احساس می کند و ارتباطات مشت یکطرفه را تجربه می کند، حال آن که برای جبران موقعیت، احساس درماندگی می کند (محمد اسماعیل، ۱۳۸۲). کودکان کم توان ذهنی به سبب این که تمرکز و دقت محدودی دارند، برای یادگیری انگیزه ای از خود نشان نمی دهند که شاید به علت شکست های پیاپی باشد که در جریان باد گیری با آن مواجه شده اند. این وضعیت حتی در افراد عادی نیز دیده می شود. در حقیقت در این میان یک دور مشللی در جریان است که باعث تشدید کاستی توجه و بی دقتی فرد کم توان ذهنی می شود. برای ایجاد رغبت و انگیزه مربیان می توانند کودک را وادار کنند تا به تدریج به یاد گیری های متفاوت و موفقیت آمیزی دست یابد (میلانی فر، ۱۳۸۴). بازی درمانی شیوه ای است که می تواند به مربیان این امکان را بدهد کودک کم توان ذهنی را با توجه به سطح توانمندی هایش با موفقیت هایی مواجه سازد تا در وی انگیزه و در نهایت توجه و دقت بیشتر را ایجاد نماید (محمد اسماعیل، ۱۳۸۲). بازی برای کودکان همانند کلام برای بزرگسالان است. فعالیت بازی در واقع تلاش کودک برای کنار آمدن با محیط است که از این طریق خود را می یابد و دنیا را درک می کند و بنابر این بازی درمانی با ساخت درون پویایی کودک، همراه با یک دیدگاه پویایی متناسب با آن سازگار است (رسولی، ۱۳۷۶). بدین ترتیب ” بازی درمانی ” تدبیر مناسبی است که هم ارتباط با کودک را تسهیل می کند، هم ارزیابی داشته ها و جیران و درمان نقص ها و ناتوانی های او را میسر می گرداند. بنابراین هیچ درمانگری نیست که در حوزه ی کاری خود با کودک، خویشتن را از بازی درمانی بی نیاز بداند (محمد اسماعیل، ۱۳۸۲).

بیان مسئله

کم توانی ذهنی بر اساس دهمین ویرایش انجمن امریکایی کم توانی رشدی و ذهنی آمریکا AAIDD (۲۰۰۲) به ناتوانی ای اطلاق می شود که با محدودیت های معنادار در کارکردهای هوشی و رفتار سازشی همراه است، به گونه ای که رفتار سازشی در زمینه ی مفهومی، اجتماعی، و عملی متبلور شود. این ناتوانی قبل از سن ۱۸ سالگی به وجود می آید ( اسکلاک و دیگران، ۲۰۰۷). کودک کم توان ذهنی با مشکلات و ناتوانی های عدیده ای مواجه است که می تواند به نوبه خود، خانواده و فرد ناتوان را به شدت متأثر نماید. این مشکلات و ناتوانی ها مواردی چون اختلالات کلینیکی مانند فلج مغزی، اختلالات تشنجی، شخصیت شبه صرع ( کلی ، استیفن و برودی ، ۲۰۰۴) اختلالات روانی رفتاری چون هرزه خواری و بازگشت مواد غذایی (ارسماند ، سلتزر ، کراس و هانگ ، ۲۰۰۳)، اختلالات اختلالات خواب (دیدن و سایگافز ، ۲۰۰۱)، رفتار های خود آزارگرایانه (سایمونز ، دمیس و تامپسون ۲۰۰۰)، اقدام به خودکشی و اختلالات عاطفی، را در بر می گیرد، که شدت این اختلالات بسته به ضریب هوشی بیمار متفاوت است (دکر ، کوت ، وندراند و ورهوست ،۲۰۰۲). اشکال مهم کودکان کم توان ذهنی جلب توجه و دقت این افراد است رضاییان، محمدی و فلاح، ۲۰۰۷). پاتون ، برین و پاین نیز حواس پرتی و کم۔ توجهی را به عنوان دو ویژگی مهم و عادی در دانش آموزان با کم توان ذهنی معرفی می کند. فراخنای توجه محدود از نشانگرهای پاتولوژیک در کم توان ذهنی است. اما این مشکل در بین افراد با ضریب هوشی طبیعی نیز از شیوع کمی برخوردار نیست. کاستی در توجه در کودکان عادی، حدود ۳ تا ۵ درصد تخمین زده می شود که نسبت آن در پسران ۴ برابر دختران است (ایانی ، نیکولتی ، رابیچی و بومیلتا ، ۲۰۰۱). کتوگ و مارگولیس (۲۰۰۲) بسیار بسیار پیش تر عنوان کرده بودند که آشفتگی های توجه دانش آموزان با کم توان ذهنی و بدون آن با یکدیگر متفاوت است. بر مبنای پژوهش های صورت گرفته تایید شده که دانش آموزان کم توان ذهنی در توجه، خود تنظیمی ، سطح فعالیت، کنترل تکانش مشکل دارند. این دانش آموزان، زمانی که شناخت خاصی نیاز است، نمی توانند به راحتی تغییر توجه داده و بر روی موضوع تازه توجه نمایند (کریمنز ،۲۰۰۶). از سوی دیگر منابع تحقیقاتی نشان می دهد که توجه قادر است تا به خاطر آوری آزادانه اطلاعات را متأثر نماید (منگلس ، پیکتون و کریک ،۲۰۰۱). بر مبنای پژوهش ها و نتایج به دست آمده، روشن شده است که عدم دقت و توجه این افراد ناشی از اختلال در حافظه فوری و کوتاه مدت است، چون افراد کم توان ذهنی نمی توانند آنچه را یاد می گیرند به خاطر بسپارند. لذا نمی توانند از تجربه های ساده قبلی استفاده کنند و این امر باعث بی علاقگی آن ها می شود. عده ای عقیده دارند که حافظه دراز مدت افراد کم توان ذهنی چندان مختل نیست و شاید به همین علت است که باید برنامه های آموزشی این افراد تکراری باشد تا بتوانند با تکرار مطالب و سپردن آن به حافظه دراز مدت در یادگیری موفق شوند. (میلانی فر، ۱۳۸۴). نظرات متعددی که درباره کاستی توجه وجود دارد، بر این اصل استوارند که افراد کم توان ذهنی اصولا فراخنای توجه شان کمتر از آن است که بتوانند آن را به فرایندهای متفاوت معطوف سازند و با متکی بر این است که این افراد قادر نیستند به جنبه های مختلفی که در یک وظیفه وجود دارد، توجه کنند.” کراپسکی (۱۹۸۵، نقل از میلانی فر ۱۳۸۴) تحقیقی درباره کودکان کم توان ذهنی ۹ تا ۱۲ سال با کنترل متغیرهای مزاحم یا ناخواسته انجام داد. او این سؤال را تحقیق کرد که آیا آنان در خصوص تکلیف محول شده مانند گروه کودکان عادی مورد مقایسه عمل می کنند یا نه؟ نتایج این مطالعه نشان می دهد که کودکان عادی در مقایسه با کودکان کم توان ذهنی زمان بیشتری را برای انجام آن تکلیف صرف می کردند، در حالی که کودکان کم توان ذهنی قسمت اعظم وقت خود را با بلند شدن از صندلی و تعامل با سایر همکلاسان هدر می دادند. برخی از محققان عقیده دارند که این عنصر بی توجهی ممکن است ناشی از شکست در تکالیف درسی باشد که خود باعث دلسردی و در نتیجه بی رغبتی به این نوع تکالیف می شود. کودک کم توان ذهنی خود را نسبت به اطرافیانش ضعیف و ناتوان احساس می کند و مرتبا از طرف دوستان با مربیان، به علت شکست های پی در پی، تحقیر می شود بنابراین نه تنها شخصیت او تعدیل نمی گردد بلکه موجب ناکامی و بروز واکنش های عاطفی شدید و نابجا شده و شخصیت او را کاملا نامتعادل می سازد. به نظر می رسد برای کودکان کم توان ذهنی که کم توجهی یکی از مشکلات اصلی در آموزش و یادگیری آن ها محسوب می شود، به انضمام بسیاری مشکلات عاطفی و هیجانی دیگر که زنجیروار در پی این کاستی می آید، بازی درمانی روش مناسبی باشد. بازی نه تنها رشد طبیعی کودک را تسهیل می کند همچنین توانایی کاهش رفتارهای غیر عادی را نیز به دنبال دارد (سلمان ، ۲۰۰۷). بازی درمانگری مبتنی بر اصول روان پویشی و تحولی، به منظور کمک به کاهش کاهش استیصال هیجانی کودک از خلال استفاده از اسباب بازی به کودک کمک می نماید. کودک از طریق بازی به تخلیه هیجانی، برونریزی و رهاسازی هیجانات می پردازد و مشکلات عاطفی و هیجانی خویش را در خلال بازی حل می کند، بی آن که نیازی به زبان و بیان داشته باشد (واتسون ، ۲۰۰۷). وی با استفاده از بروز احساساتش، واکنش ها و رفتارهای مناسب را می آموزد و به یک فهم درستی از توانایی ها و نقاط قوت خویش دست می یابد. بازی وسیله ای نیرومند برای مداخلات درمانی است که ذاتا موجب تسهیل در جریان درمان می شود (سلمان، ۲۰۰۷). کودکان کم توان ذهنی مناسب ترین و محق ترین گروه دریافت کننده خدمات مختلف می باشند. آنان نیز مانند اغلب افراد محدودیت ها و ناتوانی هایی دارند. این گروه از افراد نیز همانند دیگران احساسات و فشارهای مختلفی را تجربه می کنند. تا سال های اخیر درمان این افراد اساسا بر دارو درمانی و روش های کنترل رفتار بدون توجه به تنش ها و نیازها و مشکلات عاطفی آنان تأکید داشت، حدس های مربوط به وجود مشکلات عاطفی در این افراد رو به افزایش است حدود ۵۰ درصد افسردگی، اعتماد به نفس پایین، اضطراب، و سایر مشکلات مربوط به سازگاری اجتماعی در این افراد وجود دارد (بور تولی، ۲۰۰۰). در میان روش های مختلف درمانگری در کودکان، بازی درمانی یکی از شاخص ترین و پرکاربردترین روش ها است. روان شناسان و پژوهشگران متعددی طی چندین دهه از این روش برای درمان طیف وسیعی از اختلالات و مشکلات بهره جسته اند و اثر بخشی آن را به تایید رسانده اند. در ارتباط با موضوع کم توجهی، کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) از این روش بیشتر بهره جسته اند، اما متأسفانه به نظر می رسد که در این میان گروه کودکان کم توان ذهنی از این روش درمانی کمتر بهره مند شده اند مالون و لنگون (۱۹۹۴) در مروری بر مطالعات انجام شده دریافته اند که تا آن زمان تنها ۱۱ مطالعه مداخله ای در جهت آموزش بازی های مناسب کودکان کم توان ذهنی انجام شده است. البته امروزه اهمیت بازی در آموزش و پرورش استثنایی بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. به گونه ای که به منظور کامل کردن آزمون های استاندارد بررسی سطح تکاملی، علاقه فزاینده ای برای استفاده از بازی به عنوان جزئی ضروری از آموزش استثنایی ایجاد شده است (پی وا ، ۲۰۰۱). با این وجود هنوز هم در این حیطه نکات مهم زیادی باقی مانده است که نیاز به بررسی دارد. بازی درمانی برای این دسته از کودکان کم توان ذهنی بسیار مناسب است زیرا ابزار ارتباطی مؤثر به منظور بیان نیازها و عواطف مطابق با توانایی آنان در اختیارشان قرار می دهد. بازی با فراهم ساختن امکانات و ایجاد فضایی آزاد و آرام بخش به دور از هر گونه فشار و اعمال کنترل مستقیم از سوی دیگران این فرصت را برای کودک فراهم می سازد تا تمامی نیرو و توان خویش را صرف تمرکز بر مشکل و یافتن راه حل آن نماید. بازی درمانی برای کودک کم توان ذهنی از فرصت های نادری است که وی را در کسب موفقیت باری می کند و این موفقیت او را به احساس مثبت و به دنبال آن قدرت تمرکز بالاتر و دقت بیشتر بر امور یاری می نماید. در حقیقت کودکان به واسعله فعالیت و بازی، استفاده خلاقانه از تفکر در حل مساله و یادگیری از طریق بازی، به دیدی جامع از زندگی خویش، احساسات و توانایی خود دست می یابند (لندبرگ ، ۲۰۰۴). از آن جایی که معیارهای قابل توجهی نقش مهم بازی در تکامل کودک را مطرح می کند، بازی می تواند به عنوان یک تسهیل کننده برای یادگیری مهارت های اجتماعی، شناختی و حرکتی باشد و از آن به عنوان یک روش درمانی استفاده گردد (بیلی ، السان ، ترانیک و فرانک ، ۱۹۹۶).در میان روش های مختلف درمانگری در کودکان، بازی درمانگری یکی از شاخص ترین و پرکاربردترین روش ها است. روان شناسان و پژوهشگران متعددی طی چندین دهه از روش بازی درمانی برای درمان طیف وسیعی از اختلالات و مشکلات بهره جسته اند و اثربخشی آن ها را به تأیید رسانده اند (براتون، ری ، راین و جونز ، ۲۰۰۵). بر مبنای پژوهش های صورت گرفته توسط نادری، حیدری، بوران و اصغری (۲۰۱۰)، رضاییان و دیگران (۲۰۰۷) و کادوسن (۲۰۰۰)، اثر بخشی بازی درمانی بر توجه به تأیید رسیده است اما در این میان تحقیقات دیگری نیز وجود دارد که با نتایج این پژوهش ها تناقض داشته است از جمله پژوهش کمیجانی (۱۳۸۷) است که در نتایج پژوهش خویش اشاره می کند که، بازی درمانی مشکلات توجه کودکان آزاردیده را کاهش می دهد. وی چنین اظهار می۔ تماید: ” بازی درمانی تأثیر گذار بوده است و باعث کاهش مشکلات توجه افراد درون گروه شده است اما این تأثیر به اندازه ای نبوده که تفاوت بین گروهها از لحاظ آماری معنادار شود. بدین ترتیب بر مبنای پژوهش های انجام شده در زمینه اثربخشی بازی درمانی و نتایج امیدوار کننده و مثمر ثمر آن در رابطه با بهبود توجه که در سطور پیشین اشاره شد می توان انتظار داشت که تغییر رفتار کودک کم توان ذهنی در جریان بازی به محیط واقعی زندگی آنها انتقال یابد و پیامدهایی از قبیل کاهش مشکلات تحصیلی را به دنبال داشته باشد (لیندر و کولی بر ، ۲۰۰۵). از این رو، با توجه به کمبود پژوهش های لازم در زمینه روش های مناسب، جهت ارتقاء توجه در کودک کم توان ذهنی و مهجور واقع شدن آنان در ارتباط با این روش درمانی ، یک خط پژوهشی در این زمینه به چشم می خورد. بدین ترتیب می توان انتظار داشت بازی درمانگری که اثر بخشی خویش را در پژوهش های متعدد به تأیید رسانده است، در مورد کودک کم توان ذهنی که با مشکل کاستی توجه درگیر است نیز اثربخش و مفید واقع گردد. بنابراین در این پژوهش سعی بر آن است که اثربخشی بازی درمانی بر فراخنای توجه در کودکان کم توان ذهنی مطالعه گردد تا بدین نحو چالش اصلی که یافتن یک روش کاربردی و قابل اجرا در زمینه ی بهبود توجه برای چنین کودکانی است محقق گردد.

اهمیت و ضرورت پژوهش

بازی درمانی در کنار سایر روش های درمانگری مانند آموزش والدین و بهبود رابطه والد – کودک و نیز روش های رفتاری، به عنوان یکی از اصلی ترین محورهای درمانگری محسوب میشود (بیات، ۱۳۸۷). بازی و هنر در اغلب موارد منبعی از انرژی، خلاقیت و معانی نمادین است. بچه ها از طریق خلق داستان ها و تماس شخصیت ها با یکدیگر دیدگاه خویش به زندگی، احساسات و نیازها و نگرانی های خود را آشکار می سازند. بازی می تواند احساسات، افکار و رفتار کودک را به واسطه بهره گیری از تجارب مختلف تغییر دهد. رفتار تغییر یافته کودک در جریان بازی کم کم به محیط واقعی زندگی وی انتقال می یابد به طوری که در جریان دریافت تقویت کننده ها این تغییرات درونی می شود.

مشخصات
  • جنسیت زن
  • وابسته به کلینیک
  • تجارب / مهارت ها
  • دانشگاه دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی
  • رشته تحصیلی روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی
  • گواهینامه ها
  • پست های مدیریتی
  • مقطع تحصیلی کارشناسی ارشد
  • کلمات کلیدی طیبه پیر نظر روانشناس، طیبه پیر نظر مشاور، طیبه پیر نظر روان درمانگر، طیبه پیر نظر روانپزشک، طیبه پیر نظر متخصص اعصاب و روان، طیبه پیر نظر روانسنج
تخصص ها
  • روان‌شناسی کودکان استثنایی
ویدئو

تصویر
طیبه پیر نظر
مشاور کودک
(3)

E-Teb.com © Copyright 2016 روانشناس یا روانپزشک. تمامی حقوق محفوظ است.

دکتر - مشاوره خانواده - پزشک - مشاوره آنلاین - شماره دکتر