من فاطمه پوران هستم، فارغ التحصیل روانشناسی بالینی کودک و نوجوان در مقطع کارشناسی ارشد از دانشگاه شهید بهشتی در سال ۱۳۹۰، پایان نامه ی اینجانب تحت عنوان “بررسی مقایسه ای رابطه اضطراب، افسردگی و کمال گرایی با سبک والدگری ادراک شده در نوجوانان تیزهوش و عادی” می باشد که در ادامه بخشی از کلیات پژوهشی آن را مطالعه می کنید:

بیان مسأله: نوجوانان تیزهوش نوجوانانی هستند که به دلیل برتری هوشی از اکثریت همسالان خود جدا می شوند و از لحاظ حرفه ای عملکرد بالایی دارند. کمال گرایی به عنوان یک مشخصه عمده کودکان و نوجوانانی است که به عنوان تیزهوش شناخته می شوند. بررسی های انجام شده، حاکی از رابطه بین کمال گرایی (به ویژه جنبه های منفی آن) و آسیب های روان شناختی مثل اضطراب و افسردگی هستند. بسیاری ازپژوهشگران، کمال گرایی را پیامد سبک های ناکارآمد والدگری می دانند، پژوهش حاضر با، هدف تعیین و مقایسه رابطه اضطراب ، افسردگی ، کمال گرایی با سبک والدگری ادراک شده در نوجوانان تیزهوش و عادی انجام شده است. آلبرت الیس کمال گرایی را این گونه تعریف کرده است: ” پذیرش این باور که فرد باید کاملا شایسته ، لایق ، باهوش و در تمام امور پیشرو باشد و همواره یک راه حل دقیق ، کامل و درست برای مشکلات انسانی وجود دارد و پیدانشدن این راه حل فاجعه آمیز خواهد بود. کمال گرایی در افراد تیزهوش یک ویژگی بالقوه سالم است. آرمان گرایی ، محصول تیزهوشی و در واقع تصورات از آن چیزی است که می تواند باشد و این کیفیت مثبتی است که انرژی حرکت به سمت موفقیت را تامین می کند. مشکلات زمانی به وجود می آید که کمال گرایی از آنچه ” می توان بود “، به آنچه ” می باید بود ” تغییر مسیر دهدکمال گرایی یکی از ارزش های اجتماعی شایع در دنیای کنونی است. برنز (۱۹۸۰) معتقد است که نگرش های کمال گرایانه به طور گسترده در میان مردم مطرح شده است و همانند یک پدیده فرهنگی توسط زبان ، رسانه و نگرش های مذهبی تقویت می شود. اگرچه در جوامع کنونی، کمال گرایی به افراد کمک می کند تا به سطوح بالای موفقیت دست یابند، همیشه پیامدهای مثبت به دنبال ندارد. نخستین بار هاماچک ( ۱۹۷۸) در ، تعریف خود کمال گرایی بهنجار و نابهنجار را مطرح کرد. کمال گرایان بهنجار از کارهای سخت و طاقت فرسا لذت می برند، با هدف موفقیت برانگیخته می شوند و ضمن تاکید بر معیارهای سطح بالا می توانند محدودیت های شخصی و اجتماعی را بپذیرند. در مقابل کمال گرایان نابهنجار با ترس از شکست برانگیخته می شوند و به دلیل انتظارات غیر واقع بینانه هرگز از عملکرد خود خشنود نخواهند شد. در صورتی که کمال گرایی از حالت بهنجار خارج شود، فرد برای خود استانداردهای بالایی را تعیین می کند و به دلیل عدم دستیابی به این استانداردهای غیرواقع بینانه، به اضطراب و افسردگی مبتلا می شود. مانند گروهی از شناخت های ناکارآمد ، کمال گرایی نیز با سازگاری و پیشرفت ارتباط دارد. هم چنین کمال گرایی با سبک نوروتیک نافذ و گستره ای از بروندادهای منفی مثل احساس شکست، گناه یا شرم و با شکل های جدی تر آسیب شناسی مثل اضطراب ،افسردگی ، الکلیسم و اختلالات شخصیت مرتبط است. هر فرد به دلیل شرایط کودکی متفاوت، تجارب مستقیم و غیرمستقیم منحصر به فردی دارد و در نتیجه معیارهای ویژه ای را برای ارزیابی خود در نظر می گیرد. به عقیده آدلر ترتیب تولد بر روی شخصیت تاثیرگذار است و بزرگتر و کوچکتربودن از خواهر و برادرها و قرار گرفتن در معرض نگرش های متفاوت والدین گرایشات کمال گرایانه متفاوتی را به وجود می آورد که تاثیر قابل توجهی بر شیوه زندگی (نحوه برخورد همیشگی یک فرد با تکالیف زندگی از جمله دوستی ، شغل و عشق می گذارد. هاماچک (۱۹۷۸) معتقد است که کمال گرایی ریشه در تجربه های تحولی کودکی و به ویژه کیفیت تعامل والد کودک دارد. گلاسگو، دورنبوچ و ترویر (۱۹۹۷) شیوه های والدگری را به عنوان مجموعه ای از گرایش ها، اعمال و جلوه های غیرکلامی تعریف کرده اند که ماهیت تعامل کودک و والدین را مشخص می کند و در سه حیطه مقتدرانه ، استبدادی و سهل گیر مطرح شده است. کمال گرایی سازش نایافته در کودکان و نوجوانانی به وجود می آید که والدین آنها معیارهای بالا و غیرواقع بینانه ای برای نوجوان وضع می کنند ، سخت گیر و انتقاد کننده هستند و از پیشرفت های نوجوان راضی نمی شوند. یافته های پژوهشی در زمینه پیامدهای آسیب شناختی کمال گرایی چون افسردگی و اضطراب این فرض را تقویت می کند. پرسش اصلی تحقیق حاضر این است که تفاوت ارتباط بین اضطراب ، افسردگی ، کمال گرایی با سبک والدگری ادراک شده در نوجوانان تیزهوش و عادی چیست؟